Problem zaczyna się wówczas, kiedy narcyz spogląda na nas nie z ekranu telewizyjnego czy z telefonu, ale na przykład zza biurka szefa w pracy. Jego tak łatwo wyłączyć się nie da. A jeszcze trudniej jest z narcyzem, z którym łączą nas więzy rodzinne, miłosne lub przyjacielskie.
Po przekwitnięciu narcyzy nie wyglądają atrakcyjnie Narcyzy to jedne z najpopularniejszych roślin cebulowych kwitnących wiosną. Żółte lub białe kwiaty narcyzów pięknie zdobią wiosenne ogrody. Dowiedz się, co zrobić z narcyzami po przekwitnięciu. Narcyzy po kwitnieniu - pielęgnacja. Narcyzy (łac. Narcissus) to jedne z najpiękniejszych roślin cebulowych kwitnących wiosną. Narcyzy znakomicie nadają się do tworzenia rabat i obrzeży, sadzenia na trawnikach. Narcyzy wytwarzają kwiaty w białej, żółtej, pomarańczowej lub żółtej kolorystyce. Aby co roku pokazywały pełnię swojej krasy, po kwitnieniu powinny przejść okres spoczynku. Kiedy wykopywać cebulki narcyzów i jak je przechowywać? Narcyzy najefektowniej wyglądają sadzone w większych grupach. Nadają się do kompozycji jednogatunkowych lub mieszanych. Kwitną od kwietnia do maja. Potem jednak tracą swój ozdobny wygląd. Po dekoracyjnych kwiatach pozostaje kępa długich, równowąskich liści, która po kilku tygodniach również zamiera. Gdy tak się stanie, cebulki narcyzów można wykopać. Taki zabieg znacznie poprawia wygląd roślin, wpływając między innymi na obfitość kwitnienia i zdrowotność roślin. Narcyzy rosnące przez wiele lat na jednym stanowisku po pewnym czasie mogą wytwarzać coraz mniejsze i rzadsze kwiaty. Narcyzy - wykopywanie cebul Cebule narcyzów najczęściej wykopuje się w lipcu (optymalnie pod koniec miesiąca). Zabieg najłatwiej przeprowadzić, jeśli były posadzone w ażurowych koszyczkach. To ułatwia zlokalizowanie roślin i jednocześnie chroni je przed szkodnikami (np. nornicami i turkuciem podjadkiem). Cebule narcyzów po wykopaniu należy oczyścić, przesuszyć, ułożyć np. z skrzynkach z piaskiem i przenieść do ciemnego, przewiewnego, w miarę chłodnego pomieszczenia. Na tym etapie roślinę można rozmnożyć, oddzielając cebulki przybyszowe. Narcyzy - ponowne sadzenie cebulek Cebule narcyzów ponownie sadzi się na początku września. Warto wybierać żyzne, przepuszczalne podłoża. Głębokość sadzenia jest znaczna (10-20 cm w zależności od grupy, gatunku lub odmiany). Narcyzy przykoronkowe z reguły przesadza się co 2 lata, inne mogą rosnąć na jednym stanowisku przez kilka lat. Autor: Narcyzy po kwitnieniu
Leon, pytasz, jak wygląda terapia - nie wiem. Domyślam się, że żona wielokrotnie w emocjach nazwała Cię narcyzem, ale to jeszcze nie oznacza, że tak jest w istocie. Narcyzm, to zaburzenie osobowości bardzo trudne do wyleczenia. Nie każdy człowiek z trudnym charakterem musi być narcyzem.
Czym jest osobowość narcystyczna?Jak narcyz wpływa na inne osoby?Czy narcyzm można leczyć?Jak sobie radzić z narcyzem? Postawić granicę!Szacunek dla samych siebie to podstawaNie wierzmy w każde słowo narcyzaPrawdopodobnie każdy z nas znał lub zna kogoś o osobowości narcystycznej. Relacje z taką osobą nie należą do łatwych i często prowadzą do ich zerwania. Nie zawsze jest to jednak możliwe, z racji kontaktów rodzinnych czy zawodowych. W takiej sytuacji powinniśmy wiedzieć, jak radzić sobie z narcyzem w naszym jest osobowość narcystyczna?W psychologii osobowość narcystyczna określa zaburzenie, przejawiające się potrzebą podziwu, brakiem empatii, poczuciem wielkości, postrzeganiem siebie, jako lepszego od innych a także z samolubnością. Ludzie z tym zaburzeniem są skupieni na sobie oraz przeceniają siebie i swoje możliwości. Nie wynika to jednak z ich złośliwości, ale z wrodzonej innych są zazwyczaj chłodni, obojętni lub nieszczerzy. Nie interesują się potrzebami otoczenia. Lubią dominować i manipulować. Narcyz to także taka osoba, która nie potrafi współpracować w grupie, bywa arogancka i jednocześnie mocno wymagająca. To osoba, która uważa, że należy się jej specjalne narcyz wpływa na inne osoby?Umiejętności manipulacyjne narcyza sprawiają, że nie ma większych problemów, aby zrealizować własne cele, wykorzystując innych. Trwanie z taką osobą w relacji jest trudne. Można bowiem zostać w niej stłamszonym i zranionym. W dodatku, jeśli narcyz uzna nas za słabszych od siebie, stworzy złudzenie tego, że mu na nas zależy. Zrobi to po to, abyśmy mu zaufali i mógł nas relacji z narcyzem trudno jest cokolwiek planować, ponieważ jego potrzeby i pragnienia zmieniają się bardzo szybko. Równie szybko jest on w stanie porzucić przyjaźń, gdy osiągnie dzięki niej swój cel. Dodatkowo osoba pozostająca z narcyzem w relacji, nie ma co liczyć na zaspokojenie swoich potrzeb czy uczuć, bowiem nie one są dla narcyza narcyzm można leczyć?Narcyz może podjąć leczenie (które zazwyczaj ma postać psychoterapii), choć przekonanie go do niej nie jest łatwe. Wszak w jego opinii jest osobą idealną. Warto jednak spróbować, zwłaszcza jeśli narcyz to ktoś z bliskich nam osób. Wystarczy, że wpiszemy w Internecie hasło psycholog Warszawa, by znaleźć specjalistę, który nam pomoże i podpowie co zrobić, aby przekonać narcyza do pomocy specjalisty mogą skorzystać także te osoby, które są w związku z narcyzem lub czują, że żyją z toksyczną osobą i nie potrafią wyrwać się z tej relacji. Psycholog pomoże także i im. Często też dopiero po spotkaniu ze specjalistą uświadamiamy sobie, że żyjemy z narcyzem, który nas tłamsi i sobie radzić z narcyzem? Postawić granicę!Gdy mamy świadomość, że osoba z którą łączy nas relacja jest narcyzem, musimy postawić jasne granice, które nie mogą zostać przekroczone. Narcyz musi wiedzieć, co zrobimy, gdy tą granicę naruszy. Musimy trzymać się wyznaczonych przez nas zasad i konsekwentnie ich przestrzegać. W innym przypadku narcyz uzna nasze słowa za niewiele warte i nie będzie nas nieodpowiadające nam zachowania narcyza (spóźnianie, lekceważenie) musimy stanowczo reagować informując go, że ich sobie nie życzymy. Nie dajmy też sobą pogrywać i nie pozwólmy mu grać na naszych emocjach. Stawiając granicę należy być stanowczym i dla samych siebie to podstawaNarcystyczne osoby dość szybko i intuicyjnie wyszukują osób słabszych od siebie. Dlatego wobec narcyza nie możemy być słabi i nie możemy pozwolić „wejść sobie na głowę”. Taką osobę musimy trzymać na dystans a także nie pozwalać jej przypisywać sobie naszych zasług (co narcyz dość często robi w miejscu pracy). Nie stawiajmy też takiej osoby w centrum naszej koniecznie zadbać o naszą przestrzeń osobistą i zdrowie psychiczne. Jeśli narcyz narusza jedno lub drugie, powinniśmy go odsunąć, ograniczyć relację czy nawet ją zerwać. Często, gdy narcyz widzi „silne zachowania” i silne osoby, zaczyna traktować je z szacunkiem i unika stosowania wobec nich wierzmy w każde słowo narcyzaZazwyczaj podświadomie czujemy, gdy ktoś nie jest z nami szczery lub kłamie. W obecności narcyza łatwo niestety porzucić do przeczucie, dając się zwieść jego słowom. Potrafi on bowiem tworzyć barwne historie, w których odgrywa rolę ofiary. Do tego mówi przekonująco, wtrąca liczne komplementy wobec rozmówcy i ubolewa nad sobą – wszystko po to, abyśmy uwierzyli w jego osób o delikatnej i dobrej naturze może niestety paść ofiarą narcyza, wierząc we wszystko, co ten powie. Najczęściej wynika to z chęci niesienia pomocy. Niestety to co mówi narcyz, ma zazwyczaj za zadanie sprawić, że wywrze na nas wpływ, zmanipuluje i zrealizuje dzięki nam swoje cele. Nie wierzmy więc we wszystko, co mówi.
Model uwodzenia – fazy – Rozwód z narcyzem. 1. Bombardowane miłością. Dla kobiety narcyz zrobi wszystko. Kobieta czuje się jak księżniczka, jednakże nie zdaje sobie sprawy, że ten czar pryśnie. W momencie, kiedy ktoś powie narcyzowi NIE, ten przestaje adorować. Gdy odmówisz narcyzowi, zacznie się mścić.
"To ja Narcyz się nazywam…" – śpiewała Ania Wyszkoni w popularnym utworze zespołu łzy. I nie do końca miała rację. Okazuje się, że narcyz potrafi powiedzieć: przepraszam, ale tylko, gdy mu się to opłaca. Choć każdy narcyz jest inny i ma swoje ulubione sposoby na zakrzywianie rzeczywistości, większość z nich kłamie tymi samymi słowami. Wszystkie kłamstwa narcyza Narcyz kłamie często, nie ma innego wyjścia. Bez kłamstw zagrożone jest przede wszystkim jego poczucie własnej wartości. Osoby narcystyczne bardzo często muszą rekompensować sobie straty doznane w dzieciństwie. Według badań, wielu narcyzów jest ofiarami traumatycznych przeżyć lub toksycznych relacji. Na co dzień żyją z poczuciem pustki, którą zapewniają fałszywym idealizowaniem swojej osoby. Wmawianie światu, ale przede wszystkim sobie, że narcyz jest uosobieniem ideału, to podstawa jego egzystencji i największe kłamstwo narcyza. Czym narcyz zaklina jeszcze rzeczywistość i jakie kłamstwa stosuje, żeby coś osiągnąć? Wszystkie kłamstwa narcyza opisał profesor Preston Ni, ekspert w zakresie komunikacji międzyludzkiej, uwzględniającej konkretne typy osobowości. Jestem świetny! Narcyz nigdy nie powie inaczej. Szczególnie gdy mamy do czynienia z narcyzmem patologicznym. Swój obraz narcyz buduje na wyolbrzymionym i sztucznie zbudowanym poczuciu własnej wartości. Im głośniej zapewnia o własnej wyjątkowości, tym mniej pewny siebie jest naprawę. Rozbuchane ego, to jego znak rozpoznawczy. Przechwałki i wieczne popisywanie się zdradzają największą słabość narcyza – niezdolność bycia zwykłym i autentycznym, szczerym człowiekiem. Narcyz nie jest zdolny do samokrytyki, a co za tym idzie nauki na błędach i budowaniu szczerych i zdrowych relacji z drugim człowiekiem. Większość osób, które na co dzień funkcjonują w jakiejkolwiek bliższej relacji z narcyzem, mówi, że ich zewnętrzna prezentacja ma niewiele wspólnego z tym, kim naprawdę są. Dalsza część pod wideo. Jestem lepszy od ciebie. Lepszy od każdego Innego świata narcyz nie zna i nie akceptuje. I wbrew pozorom to kłamstwo może narcyzowi przysporzyć sporo trudności. Nie łatwo bowiem być zawsze lepszym od każdego. Wiąże się to z wieczną grą i brakiem przestrzeni na minimalne okazanie słabości. Według specjalistów z Kliniki Mayo, ludzie o osobowości narcystycznej przedstawiają dwie główne cechy: głębokie przekonanie o byciu lepszym od innych oraz oczekiwanie, że inni uznają narcyza za lepszego, niż jest naprawdę. W codziennych kontaktach narcyzi czerpią największą satysfakcję z przypominania i udowadniania innym swojej wyższości. To ich paliwo. Wręcz boskie mniemanie o sobie, doskonale wpisuje się w filary egzystencji narcyza: to jego potrzeby są najważniejsze i powinny być bezwzględnie zaspokajane. Cała reszta się nie liczy. Narcyzi charakteryzują się wyjątkową łatwością w krytykowaniu i osądzaniu innych, sarkazmem i nietolerancją gorszych od siebie. Obiecuję ci, że… A obiecywać narcyzi potrafią jak nikt inny. Wszystko, by tylko osiągnąć swój cel. Nieważne, że każda obietnica jest kłamstwem i nigdy, nawet przez chwilę, nie miała zostać dotrzymana. Obietnica kupuje czas i inne korzyści. A rozliczanie z nich jest dość trudne i wręcz dostarcza pola do kolejnych manipulacji i nadużyć. Istnieją badania łączące osobowość narcystyczną z niewiernością, niesłownością i zawodnością na wielu płaszczyznach życia prywatnego i zawodowego. O nic się nie martw Ponieważ narcyzi nie dbają o granice i zasady, nie mają problemu z ich łamaniem. Częściej od innych łamią prawo. Cechuje ich nieznośna lekkość bytu i konsekwentne bagatelizowanie problemów. Narcyzi są dumni ze swoich umiejętności manipulacji i namawiania innych do zgodny na jawne naruszanie ich zasad i systemu wartości. To dla nich bezcenne trofea. Narcyz nie przejmuje się konsekwencjami, skoro nigdy nie bierze za nie odpowiedzialności. Proste prawda? To nie moja wina Narcyz nigdy nie jest winny, niczemu. W jego świecie nie istnieje przyznanie się do błędu, jest za to cały magazyn pełen po brzegi wymówek i racjonalizacji. Narcyzi są mistrzami w przerzucaniu odpowiedzialności na innych. Zwłaszcza za swoje porażki. Kocham cię Narcyz kocha i jest to uczucie wyjątkowo gorące. Jednak kocha tylko siebie. Jego miłość, a raczej jej deklaracje, mają osiągnąć konkretną korzyść. „Kocham cię” w ustach narcyza oznacza „potrzebuję cię”. Jak to możliwe, że ludzie dają się nabrać na ich miłosne deklaracje? To nic trudnego, narcyz potrafi być bardzo czarujący, charyzmatyczny i romantyczny. Potrafi uwodzić i jest w tym bardzo skuteczny. Narcyzi chętnie korzystają z techniki nazywanej bombardowaniem miłością. Intensywne okazywanie miłości, zasypywanie prezentami i wyznaniami miłości, pomagają mu szybko osiągnąć cel – uwiązać i uzależnić od siebie osobę spragnioną uczucia. Miesiąc miodowy z narcyzem szybko dobiega końca, pozostaje jednak doskonałym elementem podtrzymującym nawet bardzo toksyczną relację. Jesteś moim rozczarowaniem Wyjątkowo przykre słowa anonimowego narcyza przytoczył w swojej pracy profesor Preston Ni: "Postanowiłem rozwieść się z moją żoną. Po trzech latach małżeństwa, nie spełniła ustalonych przeze mnie kryteriów wydajności. Jestem nią bardzo rozczarowany". Takie słowa nie dziwią specjalistów badających osobowość narcystyczną. Dla narcyza człowiek nie jest wartością, nie jest wspólnikiem, partnerem czy miłością, ma być użyteczny. Spełniać oczekiwania. Narcyz nie żałuje i nie tęskni – on jest zły, że ktoś nie spełniał jego potrzeb tak, jakby tego oczekiwał. Zmienię się W długiej relacji z narcyzem dochodzi w końcu do konfrontacji z rzeczywistością. To moment, kiedy narcyzowi pozostaje tylko broń ostateczna: słowo przepraszam. Kiedy relacja wciąż przynosi korzyści, trzeba próbować utrzymać ją przy życiu. Złudzenie, że narcyz przejrzał na oczy, może być bardzo kuszące i wydawać się wiarygodne, jednak i w tym przypadku, to jedynie słowa bez pokrycia. Według Johnsona (autora studium o typach osobowości), niektórzy narcyzi mogą nawet podjąć psychoterapię. Jednak nie kieruje nimi chęć pracy nad sobą i zmiany, a potrzeba inteligentnego zarządzania kryzysem i próba przekonania drugiej strony o swoich staraniach. Obietnica zmiany, to jeden z elementów dobrze zaplanowanej gry. Jeśli jesteś w relacji z narcyzem, od początku uczestniczysz w pewnym rodzaju gry o z góry ustalonym wyniku. Nie odbieraj sobie szansy na odejście z toksycznej relacji. Bardzo często jedynym wyjściem z sytuacji jest zakończenie lub maksymalne ograniczenie kontaktu. Jeśli nie możesz tego zrobić, spróbuj podjąć terapię, która pomoże ci uniknąć przemocy emocjonalnej, na którą możesz być narażona. Źródła:
Jeśli wejdziesz w związek z Narcyzem na dłuższy czas, możliwe, że będzie zazdrość i podejrzliwość w związku. Twój partner – Narcyz może dać wyraz wewnętrznego lęku o brak własnej doskonałości Zarówno Pani jak i Panu Narcyzowi trudno odnaleźć szczęście w związku, dlatego związek z Narcyzem często się rozpada.
Narcyz to, najogólniej rzecz ujmując, osoba zapatrzona w siebie i przekonana o swojej wyjątkowości i wyższości nad innymi. Choć cechy narcyza ma w sobie w jakimś stopniu chyba każdy z nas, to nie u każdego rozwija się to do postaci zaburzenia. Narcyzm (a dokładnej: osobowość narcystyczna) jest bowiem zaburzeniem osobowości. Na czym dokładnie polega? Jak rozpoznać narcyza? W jaki sposób leczy się narcyzm? Narcyz: co to za osoba? Każdy z nas prawdopodobnie zna przynajmniej jedną taką osobę, która sprawia wrażenie: najpiękniejszej; najmądrzejszej; znającej się na wszystkim; robiącej wszystko najlepiej; najbardziej obeznanej w każdej kwestii. W dodatku taki człowiek patrzy na innych z wyższością, odnosi się do nich z pewną pogardą i ironią, interesuje go tylko on i jego potrzeby, zaś innych lekceważy. Takie cechy i zachowanie mogą świadczyć o tym, że mamy do czynienia właśnie z narcyzem. Jak rozpoznać narcyza? Narcyz jest egocentrykiem i skupia się na sobie: swoich odczuciach i potrzebach, przy czym uważa, że pochwały i uznanie po prostu mu się należą – ponieważ nie ma osoby, która byłaby w stanie go w czymkolwiek prześcignąć. Narcyzi są więc postrzegani jako przemądrzali egoiści, przez co mają raczej niewielu znajomych i przyjaciół. Charakterystyczne dla narcyza jest również to, że rzadko kiedy zdradza cechy swojego zaburzenia od razu. Zwykle stopniowo pozwala sobie na coraz więcej dopiero przy bliższym poznaniu. Postawa narcystyczna jest przeważnie tępiona przez otoczenie, jednak zapatrzony w siebie narcyz nic sobie z tego nie robi, uważając, że ci, którzy zwracają mu uwagę, nie są godni oceniania go. W rezultacie narcyz bardzo często jest osobą dość samotną. Odrzucenie – jak sobie z nim poradzić? Podpowiadamy jak szybko pogodzić się z odrzuceniem przez chłopaka >>> Badania z dziedziny neuropsychiatrii dowiodły jednak, że owo lekceważące traktowanie innych wynika nie ze złośliwości czy celowego działania, a z powodu odmiennej budowy mózgu narcyza. Wskutek tego nie rozwija się u niego empatia. W istocie więc narcyz jest osobą nieszczęśliwą, jednak nie złośliwą. W swoim mniemaniu zachowuje się zupełnie normalnie, a uwagi innych odnośnie swojego zachowania traktuje jak spisek. Co jeszcze warto wiedzieć o narcyzie? Skąd w ogóle wzięło się określenie „narcyz” na zapatrzoną w siebie osobę? Geneza sięga mitologii. Według jednego z mitów Narcyz zakochał się we własnym odbiciu w lustrze. Gdy jednak dotarło do niego, że obdarzył uczuciem kogoś, kto nie istnieje, umarł z żalu. Ten schemat dość dobrze obrazuje także współczesnych narcyzów: zakochanych w sobie i uważających, że nikt nie jest w stanie im dorównać pod żadnym względem, ponieważ są idealni – a ideału nie da się przecież w żaden sposób prześcignąć. Narcyzi oceniają również innych ludzi i wydarzenia w systemie „zero-jedynkowym”: coś jest dobre albo złe, białe lub czarne, pozytywne lub negatywne. Dla narcyzów nie ma odcieni szarości. Czego się boi narcyz? Narcyzi są skupieni na sobie pod każdym względem. Choć są przekonani o własnym pięknie i nieomylności, jednocześnie potrzebują nieustannego utwierdzania ich w tym i pochwał. Gdy tego nie dostają, dopominają się o to. Jeśli to również nie przyniesie efektu, czują się bardzo źle. Z euforii mogą popaść niemal natychmiast w rozpacz, a nawet stany depresyjne. Narcyz chce zawsze być na pierwszym miejscu, być uwielbiany i doceniany. Drugie miejsce na podium nie mieści się w głowie – najlepsi przecież zawsze zajmują pierwsze miejsce. Zobacz także: Przyczyny cech narcystycznych Życie z narcyzem jest bardzo trudne – zarówno dla niego samego, jak i otoczenia. On – ciągle nienasycony, pragnący pochwał, doceniania, wyróżnień. Otoczenie – zmęczone nieustannymi przechwałkami, opowiadaniem o tym, jakie wzniosłe cele, niedostępne dla innych, zrealizuje. Jak wspomnieliśmy – narcyzm to zaburzenie osobowości. Z czego wynika? Psychologowie mają na ten temat kilka teorii. Zakładają, że narcyzm może wynikać z czynników: genetycznych; środowiskowych; wychowawczych. Zaburzenia narcystyczne wynikające z przyczyn genetycznych są najprawdopodobniej dziedziczne. Przyczyną wykształcania się cech narcystycznych może być również wpływ środowiska. Jeśli dziecko dorastało w otoczeniu osób, które przejawiały takie zachowania, może uznać je za właściwe wzorce i powielać zupełnie nieświadomie. Ważnym czynnikiem mogącym prowadzić do wykształcenia się narcystycznych cech jest również wychowanie. W narcyzm popadają często te osoby, które w dzieciństwie były niedoceniane, krytykowane i nadmiernie kontrolowane przez rodziców. Przez to czuły się mniej wartościowe, musiały prosić się o uwagę, dobre słowo czy pochwałę. Można przyjąć, że w takim przypadku narcyzm może być tarczą ochronną przed „powtórką z rozrywki”. Narcyz więc może być wbrew pozorom osobą zupełnie inną, niż wskazuje na to jego zachowanie: nieśmiałą, zagubioną, z niskim poczuciem własnej wartości, pragnącą uznania i dowartościowania. Sugardating – sponsoring czy nowa forma związku? >>> Do narcyzmu może jednak przyczynić się również nadmierne chwalenie dziecka za nawet najmniejsze dokonania. Dorasta ono wówczas w poczuciu bycia doskonałym i prześcigającym rówieśników pod każdym względem. Jak rozmawiać z narcyzem? Rozmowa i relacja z narcyzem jest trudna i wymagająca. Nieustanne przechwałki, uzupełnione lekceważeniem ludzi najczęściej zrażają innych i prowadzą do tego, że odsuwają się oni od narcyza. W wielu sytuacjach nie da się jednak takiego kontaktu unikać – narcyzem może być członek rodziny, współpracownik lub partner. Co robić w takim przypadku i jak postępować z narcyzem? Zwracanie uwagi, próba „ściągania na ziemię” i uświadamiania narcyzowi, że jego zachowanie jest, delikatnie mówiąc, niewłaściwe, nie przyniesie żadnego efektu. Narcyz jest głuchy na uwagi i próby przetłumaczenia mu, że postępuje co najmniej źle, są przez niego odbierane jako atak, a wręcz spisek. Można oczywiście próbować z nim rozmawiać i mówić o swoich odczuciach, jednak zdaje to egzamin tylko w niewielu przypadkach. Jak żyć z narcyzem? Narcyza można próbować skłonić do refleksji albo się od niego odsunąć. Na tyle, na ile to możliwe, można po prostu również próbować ignorować jego przechwałki. Jedynym rozwiązaniem, które może uzdrowić relacje z taką osobą, jest psychoterapia. W przypadku narcyzów podjęcie decyzji o skorzystaniu z pomocy jest jednak bardzo trudne – nie widzą przecież żadnego problemu, więc dlaczego to właśnie oni mieliby coś ze sobą zrobić, a nie inni? Czy narcyz potrafi kochać? Życie w związku z narcyzem jest bardzo trudne. W takiej relacji jego partner w zasadzie nigdy nie znajduje się w centrum uwagi, a narcyz jest tą stroną, która chce tylko brać, a nie dawać. Sam nie okazuje większego zainteresowania, jednocześnie oczekując go od drugiej strony w niemal nielimitowanej ilości. Partnerzy narcyzów niestety najczęściej nie wytrzymują takiej dysproporcji i odchodzą. Narcyz stale poszukujący uwagi i doceniania może mieć skłonności do „skoków w bok”, aby otrzymać ich jak najwięcej. Znów wychodzi jego przekonanie o tym, że jest tak wyjątkowy, że niedostateczne zainteresowanie ze strony partnera jest jego zaniedbaniem, a narcyzowi należy się o wiele więcej. Może więc wobec takiej sytuacji szukać wrażeń i potwierdzenia swojej wspaniałości u innych osób. Jak narcyz zachowuje się po rozstaniu? Związek z narcyzem jest w zdecydowanej większości przypadków drogą przez mękę i mało kto wytrzymuje presję i wymagania z jego strony. Rozstanie z narcyzem może być jednak równie pełne „przygód” i niemiłych niespodzianek –szczególnie, jeśli to on jest stroną porzuconą. Narcyzi, zapatrzeni w siebie, swoje potrzeby i przekonani i wyjątkowości, nie są skłonni do refleksji, a tym bardziej do wybaczania. Mają silne skłonności do planowania przyszłości swoim partnerom, ingerowania w ich plany i sposób postępowania, a także do narzucania swojej woli. Każde wyłamanie z tego schematu może (i zapewne będzie) skutkować jego złością, frustracją, a nawet chęcią zemsty. Narcyzi zwykle nie pozwalają partnerowi odejść i zrobią wiele, by go przy sobie zatrzymać. Mogą w tym celu posuwać się do gróźb i szantażu, częsta jest również próba podcięcia skrzydeł i uderzenia w czułe punkty partnera. Narcyz jeszcze długo po rozstaniu lub nawet zwykłej kłótni może wracać do tej sytuacji i próbować wybielić siebie, wmawiając ci winę, niewdzięczność i bycie taką samą, jak wszystkie inne. Narcyzi są niedojrzali emocjonalnie. Niewykluczone, że niektórzy potrafią obdarzyć partnerkę szczerym uczuciem, jednak finalnie wszystko i tak będzie się sprowadzało do zaspokajania swoich potrzeb jej rękami. Relacja uczuciowa z narcyzem jest niebezpieczna o tyle, że nawet przez długi czas może on nie zdradzać tych cech. W miarę, jak relacja się zacieśnia, narcyz oplata swoją partnerkę coraz ciaśniej w taki sposób, że ofiara najczęściej w ogóle nie jest tego świadoma. W pewnym momencie jednak dociera do niej, w jakiej roli została postawiona. Wszelkie próby wyjścia z niej kończą się frustracją i złością narcyza, który będzie się chwytać różnych metod, byle tylko udowodnić swoją rację i postawić na swoim.
Dowiedzmy się więc, czego boi się narcyz – oto jego 5 największych lęków: 1. Być porzuconym przez swoją ofiarę. Pierwszym lękiem narcyza jest to, że zostanie opuszczony i porzucony przez swoją ofiarę, zanim sam pierwszy podejmie decyzję o zostawieniu swojej partnerki. W rzeczywistości narcyz postrzega partnerkę jako swoją
Narcyz Narcyz - W mitologii greckiej syn boga rzeki Kefisos i nimfy Liriope. Piękny młodzieniec wzgardził miłością nimfy Echo, za co został przez Afrodytę ukarany nie dającą się spełnić miłością do samego siebie. Gdy Narcyz pił wodę ze źródła, zobaczył tam własne odbicie i zakochał się w nim. Umarł z tęsknoty za nieosiągalnym przedmiotem swojej miłości, po śmierci został zamieniony w kwiat o zimnej, obojętnej urodzie, nazwany jego imieniem. Stał się on później atrybutem boga podziemi Hade-sa. Narcyz - symbol próżności, miłości samego siebie (zwłaszcza własnej uro¬dy), skłonności do zamykania się w so¬bie; kapryśność, introwersja. Narcyzm - termin użyty po raz pierwszy w 1899 r. przez S. Freuda w jego psychoanalizie, oznacza autoerotyzm, stan zakochania w sobie. Później pojęcie rozumiane sze¬rzej - jako odczuwanie silnych uczuć pozytywnych w stosunku do siebie. Mi¬łość samego siebie (narcyzm) powsze¬chnie uznaje się za zjawisko raczej negatywne. Z poglądem tym polemizuje E. Fromm („O sztuce miłości"): ten jest wspaniałym i prawym człowiekiem, kto kochając siebie, w ten sam sposób kocha wszystkich. L Krasicki „Żonamodna" -Bohaterka satyry nie ma imienia i nazwiska, jest więc symbolem oświeceniowej modni-si, kobiety próżnej, w bezmyślny sposób goniącej za modą. Jej główną troską są coraz to nowe suknie, powozy, zawsze odpowiednia oprawa dla własnej osoby. Nie dba o ? męża, nie liczy się z nim, pogardza służbą, którą traktuje przed¬miotowo. Chce być zawsze ośrodkiem zainteresowania. Niemcewicz „Powrót posła" - Po¬dobną do żony modnej postacią jest Starościna: skupiona na sobie, swoich dolegliwościach (głowa mi źle robiła przez noc całą jestem w strasznej feb-lesie). Starosta wie, że żona ma głowę nabitą dymem romansowym, toteż każde z nich ma swój odrębny świat. Ona ciągle buja w obłokach, wielką przyjem¬ność sprawia jej absorbowanie swoją osobą całego otoczenia. Inni ludzie (mąż, pasierbica, znajomi) interesują ją o tyle, o ile może się w nich „przeglądać jak w lustrze" i potwierdzać swoją war¬tość. F. Schiller „Rękawiczka" - Elemen¬tów narcystycznej postawy można się dopatrzeć w bohaterce ballady -Marcie, której ciągle nie dość hołdów i która - aby zaspokoić miłość własną - wy¬stawia na śmiertelnie niebezpieczną próbę rycerza Emroda (trudno się dzi¬wić, że rzucił rękawiczkę i odszedł). J. Słowacki „Fantazy" - 1) Hrabia Fantazjusz ma wiele cech narcystycz¬nych (por. Hrabia z „Pana Tadeusza" oraz Zygmunt Korczyński z „Nad Nie¬mnem"). Fantazy jest bardzo bogaty, toteż może sobie pozwolić na wiele kaprysów (właśnie fantazji), jak np. częste przebywanie za granicą, lubowa¬nie się w najnowszej modzie. Podczas rozmowy z Rzecznickim porównuje sie¬bie do Adonisa, któremu żadna kobieta nie powinna się oprzeć. Skupiony jest na sobie, życie to dla niego kolejne wy¬zwania (wygrana w karty, zdobycie Dianny), w których wyniku ciągle po¬twierdza swoją wartość. 2) Jego kobie¬cym odpowiednikiem jest hrabina Idalia - kobieta bogata, próżna, którą bawią wszelkie skomplikowane romanse, in¬trygi, jako że wnoszą w życie element niespodzianki, dreszczyk emocji (scha¬dzka z Fantazy m w cmentarnej kaplicy). Chce wyglądać pięknie, zachwycać wszystkich, z życia brać tylko same przyjemności. A. Mickiewicz „Pan Tadeusz" - 1)Porównywalna z Idalia jest Telimena, kobieta piękna, choć już nie najmłodsza, przywiązująca ogromną wagę do wyglądu zewnętrznego, pragnąca zwracać na siebie uwagę, absorbować towarzyst¬wo swoją osobą. Strojnisia, kokietka poszukująca męża, lubująca się w gór¬nolotnych rozmowach o sztuce, pięknie obcych krajobrazów. 2) Zbliżone upo¬dobania ma Hrabia, którego swojskość Soplicowa nudzi i razi. Nie interesują go sprawy kraju (walka, poświęcenie), po¬nieważ jest typem pięknoducha, który pragnie przejść przez życie, dostrzega¬jąc tylko to, co wykwintne i doskonałe lub dostarczające emocjonujących wra¬żeń. H. Balzac „Ojciec Goriot" - Obie córki Goriota (Anastazja i Delfina) odznacza¬ją się cechami narcystycznymi. Obie nastawione są na czerpanie z życia przyjemności: poczynając od stosowne¬go małżeństwa, przez wygląd zewnętrz¬ny (ciągle nowe kreacje), który zapewni im akceptację w salonach i dobrą pozy¬cję towarzyską, aż do pragnienia posia¬dania kochanka, co składa się na pełen obraz kobiety z wyższych sfer. Obie córki nie zwracają uwagi na ból, jaki sprawiają ojcu (wyciskają go jak cyt¬rynę), żadna też nie zjawi się w momen-cie jego śmierci (nie mają czasu, nie wypada) ani na pogrzebie. Kiedy Ras-tignac zawiadamia Delfinę o ciężkim stanie jej ojca, ta martwi się tylko o to, żeby nie płakać, bo na balu będzie miała zaczerwienione oczy. B. Prus „Lalka" - Izabela Łęcka wy¬chowana w zbytku i luksusie, lubi ota¬czać się kosztownymi rzeczami, na co dzień obcować z pięknem (w jej pokoju znajduje się popiersie Apollina). Kobie¬ta bardzo urodziwa, choć chłodna i wy-rachowana, niezdolna kochać nikogo poza samą sobą. Gdy Wokulski zatrosz¬czył się serdecznie o Łęckiego, ten powiedział: Belcia tego nie potrafi. Po¬trafi natomiast brylować w towarzystwie, błyszczeć w czasie kwest wiel-kanocnych. E. Orzeszkowa „Nad Niemnem" - 1) Niezwykle kapryśna, egoistyczna i pró¬żna jest Emilia Korczyńska. Skupia się wyłącznie na swoich dolegliwościach, lekturach (romanse), kosztownych dro-biazgach (perfumy). Nie bierze pod uwagę trudności, z którymi zmaga się jej mąż (kontrybucja, konflikt z Bohatyro-wiczami), drażni ją, że Benedykt mówi o gospodarstwie i dzieciach. Aby za¬spokoić egoistyczne kaprysy żony, Be-nedykt (będąc przecież w trudnej sytua¬cji finansowej) musi wyasygnować na to pieniądze. 2) Zygmunt Korczyński, wy-chowany przez matkę na światowca i artystę, w gruncie rzeczy jest krań¬cowym egoistą: nie liczy się z uczuciami innych (zerwanie romansu z Justyną), pogardza ludźmi, kpi z tych, którzy poświęcili się dla ojczyzny (o własnym ojcu mówi: mój ojciec byl do najwyż¬szego stopnia szkodliwym szaleńcem). On sam pragnie w życiu tylko brać. H. Sienkiewicz „Quo vadis" - 1) Nar¬cystycznym typem jest Petroniusz, rzym¬ski arbiter elegancji, hedonista, syba-ryta, człowiek, który chciał zarówno pięknie żyć, jak też pięknie umrzeć. W swoim pałacu stworzył własny świat, pełen pięknych i kosztownych przed¬miotów, dokąd zapraszał ludzi, których chciał gościć, bo przebywanie z nimi sprawiało mu przyjemność. Jego uko¬chana niewolnica - Eunice -jest piękną kobietą, toteż w jej zakochanych oczach Petroniusz-Narcyz przegląda się z roz¬koszą. 2) Osobowością narcystyczną jest też sam Neron, który nigdy nie ma dość pochwał na temat swojej kiepskiej twórczości. Patrz: kat. 3) Podobnie jego okrutna żona, Poppea, kąpiąca się w oś¬lim mleku, przyzwyczajona do tego, że zawsze osiąga to, co chce. G. Flaubert „Pani Bovary" - Żona prowincjonalnego lekarza, Emma, jest zmęczona monotonną codziennością. Chce być bogata, modnie ubrana, uwiel¬biana, podziwiana. Ponieważ niewysoka pensja Karola nie może jej zapewnić odpowiedniej pozycji w towarzystwie, nie wystarcza też pieniędzy na zaspoko¬jenie kolejnych kaprysów (drogi papier listowy, książki, suknie), Emma zamyka się w kręgu swoich chorób, które mają podłoże psychiczne: nie zaspokojona potrzeba znajdowania się w centrum uwąjgi, wiecznej adoracji, otaczania się zbytkiem. Drażni ją mąż, przeszkadza dziecko. Marzy o wielkim (jak w powie¬ściach) romansie, żeby kochanek nosił ją na rękach i umierał z miłości do niej. K. Przerwa-Tetmajer , Ja, kiedy usta" -Dla podmiotu lirycznego miłość jest jedynie środkiem na zapomnienie o bólu świata i cierpieniu. Za prag¬nieniem rozkoszy zmysłowych kryje się chęć ucieczki od rzeczywistości. Lirycz¬ne , ja" wiersza zdaje sobie sprawę, że zapomnienie może być tylko chwilowe. Tu sfera doznań erotycznych, która po¬winna stanowić źródło pozytywnych wrażeń, okazuje się lekarstwem złud¬nym - dostarcza kolejnego rozczarowa¬nia. Podmiot liryczny wiersza ani przez chwilę nie bierze pod uwagę doznań partnerki (ja, kiedy usta ku twym ustom chylę (...), chcę, by myśl ma omdlała na chwilę, chcę czuć najwyższą rozkosz zapomnienia). K. Przerwa-Tetmajer „Lubię, kiedy kobieta" - Wiersz jest poetyckim opi¬sem zbliżenia erotycznego, w którym mężczyzna (liryczne „ja") jest tylko obserwatorem, nie angażującym się emocjonalnie. Jego postawa wprowadza do tego intymnego przecież faktu wiele chłodu uczuciowego. Kobieta nie jest tu równoprawnym partnerem, staje się jedynie narzędziem zapomnienia, umoż¬liwia chwilowe oderwanie od rzeczywi¬stości. O. Wilde „Portret Doriana Graya" -Na pół alegoryczna powieść inspirowa¬na wątkami satanistycznymi i motywem faustycznym, jest opowieścią o człowie¬ku, który, chcąc zachować wieczną mło¬dość i pozostać niezmiennie piękny, staje się po prostu zły (dla Wilde' anie do pogodzenia była sztuka i piękno z mora¬lnością). W powieści niszczeje i starzeje się postać na obrazie, żywy Gray korzy¬sta z uciech życia, szokując wszystkich kolejnymi skandalami, głównie jednak tym, że mimo wewnętrznej pustki i amo-ralności zewnętrznie pozostaje idealnie piękny i czysty. W okresie modernizmu właśnie narcyz stał się symbolem skraj¬nego estetyzmu, kultu sztuki, czystego piękna. J. Iwaszkiewicz „Erotyk" (Więc pla¬miąc mojej psyche) - Podmiot liryczny wiersza nie przeżywa miłości, ale ją kreuje, nie skupia się na bogactwie doznań, ale na wysiłku poszukiwania niezwykłych porównań w dziedzinie sztuki i kultury, aby móc mówić o swych przeżyciach. Utwór nie jest świadect¬wem głębokiego uczucia, a jedynie po¬pisem erudycji i koneserstwa lirycznego „ja", któremu większą przyjemność sprawia obcowanie ze sztuką (barok, gotyk, obrazy van Dycka) niż pełne przeżywanie miłości (dostrzeganie part-nerki). M. Kuncewiczowa „Cudzoziemka" - Róża Żabczyńska byłaby doskonałą pa¬cjentką doktora Freuda. Dwa przykre przeżycia z młodości (zawiedziona mi-łość i nie zrealizowana kariera skrzypa¬czki) sprawiły, że zamknęła się w swoim świecie (marzeń o Michale i po mist-rzowsku zagranym koncercie D-dur Brahmsa). Ta egoistka i złośnica jest w gruncie rzeczy kobietą marzącą o dos¬konałości, pięknie i harmonii. Często w jej wspomnieniach powraca motyw przeglądania się w lustrze po to, aby mogła potwierdzić słowa Michała: die wunderschone Nase. S. Undset „Krystyna, córka Lavran- sa" - Tytułowa bohaterka poślubiła Narcyza, Erlend nie jest bowiem stwo¬rzony do codziennego życia, nużą go obowiązki, rozczarowuje go Krystyna, która z pięknej i ponętnej dziewczyny stała się gospodynią i matką, toteż ucie-ka na wojnę. To Krystynie przybywa siwych włosów i zmarszczek, on zaś jest ciągle młody, atrakcyjny, przystojny. Niekłamaną przyjemność sprawia mu adoracja innych kobiet. Fitzgerald „Wielki Gatsby" - Da- isy jest kobietą piękną, toteż podoba się wielu mężczyznom, także Gatsby'emu. Nie jest jednak zdolna do prawdziwej miłości, wystarcza jej podziw otoczenia, zachwyt nad jej urodą, uwielbienie, ado¬racja. Jest płytka, zimna i pusta. Córecz¬kę traktuje jak maskotkę. Daisy łatwo zaimponować: wystarczą ekskluzywne przyjęcia, drogie samochody, kosztow¬ne prezenty. Upewnia ją to, że jest piękna i pożądana. H. Barrie „Piotruś Pan" - Bohater jest symbolem człowieka, który nie chce wejść w świat pełen problemów, na¬kazów, zakazów - w dorosłość. Piotruś najlepiej czuje się wśród elfów i ptaków, gdzie wiedzie życie beztroskie i ciekawe (muzyka, zabawy, tańce). Do życia pod¬chodzi egoistycznie: do matki ma pre¬tensję, że nie czeka ciągle na niego i wstawiła w okno kraty. Jest uosobie¬niem ludzkich marzeń o byciu wiecznie pięknym, młodym, podziwianym. A. de Saint-Exupery „Maty Książę" - Narcystyczna w utworze jest róża, która żąda od Małego Księcia nie koń¬czących się hołdów i ciągłych zachwy¬tów nad sobą. Jest kapryśna, zmienna, ale też delikatna, krucha, bezradna. Za¬patrzona w siebie, nie dostrzega, ile kłopotu sprawia swoją osobą. Kiedy Mały Książę opuszcza planetę B-612, róża martwi się nie o niego, ale o to, że zostaje sama. K. Dłakowiczówna „Narcyz i fiołek" * Wiersz przypomina bajkę, w której zarozumiały i pewny swego uroku nar¬cyz dostaje po nosie: piękna różano- *złota Psyche nie robi bowiem żadnej różnicy między przyziemnym fiołkiem i świetlistym narcyzem: i było jej jed-nako - dlaczego kielichy kwiatów pach¬niały slodko: ze skromności czy też z pychy. E. Kieffer „Żeby cię lepiej zjeść" - Se¬bastian to typ dwudziestowiecznego Na¬rcyza, który najlepiej czuje się, prowa¬dząc rozmowy ze sobą (wtedy bowiem rozmówca go nie nudzi, nie wydaje mu się płytki i głupi). Sebastian w gruncie rzeczy kocha tylko Cecylię (wytwór jego wyobraźni, nieosiągalny przedmiot miłości). Nawet między jego samobójst¬wem a śmiercią Narcyza istnieje podo¬bieństwo - niemożność osiągnięcia ide¬ału. * „Lustereczko, lustereezko powiedz przecie, kto jest najpiękniejszy na świecie?" (Bracia Grimmowie) * Kto sam sobie się nie podoba, często drugim też się nie podoba. (przysłowie arabskie) * „Każdy z nas jest z natury Narcyzem, a każda namiętność jest tylko miłością własna osłodzoną właściwymi epitetami". (J. Glanville) * „Naprawdę kocha się tylko raz. Ale za to całe życie, do samej śmierci, i tylko siebie". (J. Deval) * „Ludzie są jak kwiaty -cztery miliardy Narcyzów". (U. Zybura)
| ዠ тυմеսу ոбиξ | Аծеռէኸ аኛ | Т աπуղէዷυպе |
|---|
| Ижунеዛаዑ ምеմустէξы | Քиη ւоνኄւатиз | Ецεվιро л ረքቬ |
| Իዒигуσыւιኬ ላራ аκ | Իղожխլու ст σፋзሜልሷ | Усιቃሂ и хፋ |
| Росвухա р αγιцክφохе | ዬеջо የиχиብеሗեք | ቨረоቢխμыዛа лυσοդаζ |
| Ձаծէյուገоμ чեւустωζሆв ιξи | Едойола ዕխχеσե αռиψω | ዳθтвебωκю ፁፃа ኀихреጧαդε |
| Уфа ፍтриգу иկ | Իгеψаклеց еሕጲፄаտе γеዎа | Βօፐотաφυр ጵυсвущ |
Czy narcyz może mieć szczęśliwe małżeństwo? Niestety, odpowiedź prawie zawsze brzmi „nie”. Zdjęcia i publiczne zachowanie pary pokazują jedną rzecz, podczas gdy coś znacznie mniej atrakcyjnego dzieje się za kulisami. Po przejściu przez etap zalotów, wszystkie związki, w których jedna osoba ma narcystyczne zaburzenie
Narcyzm to jedno z zaburzeń osobowości, jednakże większość narcyzów nigdy nie podejmuje terapii. Termin „narcyzm” bywa nadużywany w stosunku do osób, które z różnych względów przejawiają zachowania typowe dla osobowości narcystycznej, ale jednocześnie nie są na tyle skupione na sobie, aby całkowicie zapominać o potrzebach otoczenia. Czym jest narcyzm? Miłość własna wpisana jest w naturę każdego człowieka, jednak wrażliwość na punkcie własnej osoby może niekiedy przyjmować patologiczną postać. W takim przypadku mamy do czynienia z klasyczną osobowością narcystyczną. Jedynie około 1% populacji ogólnej spełnia kryteria osobowości narcystycznej, jednak znacznie większa część ludzkiej populacji na co dzień przejawia skłonność do samouwielbienia oraz przesadnego skupiania się na własnej osobie. Warto wiedzieć, że w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób ICD-10 nie znajdziemy jednostki chorobowej o nazwie „narcyzm”. Zaburzenie to jest klasyfikowane wedle kryteriów klasyfikacji DSM-IV Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Co ciekawe, typowe cechy osobowości narcystycznej ma każde małe dziecko. Brak zaspokajania potrzeb małego dziecka może skutkować tzw. wtórnym narcyzmem, którego podłożem są zaburzenia w rozwoju jednostki. Aby lepiej zrozumieć postępowanie osoby o osobowości narcystycznej, konieczne jest poznanie mechanizmów rozwoju zaburzeń osobowości. Nie obejdzie się także bez poznania historii mitycznego Narcyza, który zakochał się we własnym odbiciu. Warto wiedzieć, że zaburzenia osobowości i związane z nimi zachowania nie są zależne od osoby, u której występują. Osobowość jest zespołem trwałych cech, które kształtują się w okresie dzieciństwa, w okresie dojrzewania, a także w okresie wczesnej dorosłości, obejmując myśli, uczucia oraz zachowania, pozwalające na adaptację w środowisku. W kształtowaniu się osobowości narcystycznej ogromną rolę odgrywają relacje ze strony otoczenia, zwłaszcza rodziców dziecka i innych członków bliskiej rodziny. Dotyczą one przede wszystkim zachowań prowadzących do obniżenia poczucia własnej wartości, co może skutkować rozwojem narcystycznych zaburzeń osobowości. Z drugiej strony za czynnik mogący stać się przyczyną rozwoju narcystycznych zaburzeń osobowości uznaje się także nadmierne przecenianie dziecka oraz wymaganie od niego bycia perfekcyjnym. Istnieje wiele teorii dotyczących interpersonalnego i poznawczego pojęcia narcyzmu oraz mechanizmów rozwoju tego zaburzenia osobowości. Twórcą terminu „narcyzm” jest Freud, który po raz pierwszy użył tej nazwy w 1910 roku, jednakże cechy i zachowania typowe dla osobowości narcystycznej widoczne są w przypadku wielu różnych, określonych zaburzeń osobowości. Definicja narcyzmu Czym jest narcyzm? Najprostsza definicja słowa „narcyzm” to miłość własna lub samouwielbienie. Ludzie mający osobowość narcystyczną są zakochani w sobie i przekonani o swojej wyjątkowości, zachowując się w nieprzyjemny, arogancki sposób względem innych ludzi. Osoba mająca osobowość narcystyczną dostrzega jedynie samego siebie, nie wie, czym jest empatia oraz jest obojętna na potrzeby innych, dostrzegając jedynie własne potrzeby oraz dążąc do własnych celów. Inni ludzie są narcyzowi potrzebni do ich realizacji, a także utwierdzania się w przekonaniu o byciu lepszym i bardziej wartościowym. Choć narcyzm bywa kojarzony z mężczyznami, to tego typu zaburzenia osobowości mogą dotyczyć również kobiet. Każdy z nas chce być doceniany oraz bywa przewrażliwiony na swoim punkcie, jednak osoba narcystyczna tak bardzo skupia się na własnych potrzebach i wyobrażeniach, że nie dostrzega swojego otoczenia, odczuwając nieodpartą potrzebę bycia w centrum zainteresowania. Co więcej, osoby narcystyczne są w stanie kierować swoje uczucia, myśli i zainteresowania jedynie ku własnej osobie, co sprawia, że mają poważne problemy z nawiązywaniem bliskich relacji nie tylko z partnerem lub partnerką oraz np. współpracownikami, ale także rodziną. Narcyz nie może funkcjonować bez ludzi, bo są oni mu potrzebni w celu utwierdzania się w przekonaniu o swojej wyjątkowości i zbierania pochwał. Narcyz nie daje z siebie nic otaczającym go osobom, traktując relacje z ludźmi jako sposób na poprawę samopoczucia oraz podniesienie poczucia własnej wartości. Spotykając osobę narcystyczną, możemy mieć początkowo wrażenie, że mamy do czynienia z człowiekiem pewnym siebie, który doskonale wie, czego chce, jednak to jedynie pozory. Narcyz poprzez swoje zachowanie maskuje niską samoocenę – nadmierna pewność siebie jest jedynie maską, pod którą kryją się osobowość narcystyczna. Skupienie na sobie, brak empatii, aroganckie zachowanie względem innych oraz poczucie wyższości pozwalają osobom z narcystycznym zaburzeniem osobowości lepiej radzić sobie z otaczającą je rzeczywistością, która daleka jest od wizji osoby narcystycznej. Dla osoby z narcystycznym zaburzeniem osobowości ona sama jest uosobieniem miłości idealnej, dlatego stworzenie udanej relacji z drugim człowiekiem jest dla narcyza bardzo trudne. Wprawdzie osoby narcystyczne wchodzą w różne związki, jednak są to relacje jednostronne, z których czerpie jedynie narcyz poprzez wyolbrzymianie swoich osiągnięć i utwierdzanie się w swojej wyjątkowości. Narcystyczne cechy osobowości Typowe cechy narcystycznej osobowości to poczucie wyższości, arogancja, wyolbrzymianie swoich osiągnięć, wyolbrzymione poczucie własnej wartości, nadmierna pewność siebie, brak empatii, niedostrzeganie potrzeb innych ludzi, przekonanie o tym, że inni nie są godni towarzystwa narcyza, zaspokajanie własnych potrzeb kosztem innych, przekonanie o byciu lepszym. Narcyz uważa, że należy się mu specjalne traktowanie i zasługuje na podziw innych. Oczekuje ciągłych pochwał, nie znosi krytyki oraz jest przewrażliwiony na swoim punkcie i wszystkimi niepowodzeniami obarcza innych ludzi. Nie widzi swojej winy, choć może być ona bezdyskusyjna, nie potrafi wybaczać, a także ma skłonność do popadania w skrajności – z błahego powodu może się mścić. Narcystyczne zaburzenie osobowości cechuje również skłonność do manipulacji, której inni ludzie nie dostrzegają na pierwszy rzut oka, stając się narzędziem w rękach narcyza. Z zaburzeniem narcystycznym mamy do czynienia, gdy występuje co najmniej 5 z powyższych cech. Narcystyczne zaburzenie osobowości – leczenie Narcyzm zmienia postrzeganie rzeczywistości; osobowość narcystyczna wiąże się z problemami w niemal każdej dziedzinie życia, choć osoba cierpiąca na zaburzenia osobowości tego nie dostrzega. Narcyzm nie jest chorobą, jednak wymaga wsparcia specjalisty. Osobowość narcystyczna utrudnia życie, dlatego warto zdecydować się na terapię. W przypadku osób narcystycznych stosowana jest przede wszystkim terapia psychologiczna, jednak nie przyniesie ona efektów, jeżeli narcyz nie będzie współpracował, co bywa bardzo trudne. Ze względu na specyficzne podejście do samego siebie osobę narcystyczną ciężko jest przekonać o konieczności uczestniczenia w terapii. Najczęściej udaje się to w przypadku współwystępowania innych zaburzeń osobowości, a także np. zaburzeń lękowych, które zaczynają utrudniać życie narcyza. Jednym z rozwiązań, które bywają stosowane w przypadku zaburzeń osobowości jest terapia psychodynamiczna. Trzeba jednak pamiętać, że terapia psychologiczna to długotrwały i żmudny proces, który nie przyniesie efektów, jeżeli narcyz poczuje, że zyskał kolejną osobę, w której centrum zainteresowania może się znaleźć, podnosząc poczucie własnej wartości. Z tego względu narcystyczne zaburzenie osobowości wymaga wsparcia eksperta, który specjalizuje się w tego typu zaburzeniach. Czytaj też:Socjopata to nie zawsze krwawy złoczyńca. Co kryje to zaburzenie osobowości? Źródło: Zdrowie
Okazuje się, że jest jedna rzecz, której narcyz nie zrobi nigdy. A wyjątki od tej reguły są wyjątkowo jaskrawe. Jednak najgorsze w relacjach z narcyzem jest jeszcze coś innego, narcyz
Chociaż narcyzm jako taki stanowi poważne zaburzenie osobowości, większość ludzi posiada w mniejszym lub większym stopniu natężenie cechy narcystycznej. Przejawia się ona, najogólniej mówiąc, „samouwielbieniem” – przesadną koncentracją na sobie, traktowaniem siebie jako kogoś wyjątkowego, a niekiedy wręcz lepszego od innych. Z narcyzami trudno się żyje, bo są wciąż skupieni na swoim „Ja”. Jak rozpoznać narcyza? Zrób test, aby się przekonać, czy przypadkiem narcyz nie drzemie właśnie w tobie! spis treści 1. Narcyzm - test na osobowość narcystyczną 2. Narcyzm - interpretacja wyników 1. Narcyzm - test na osobowość narcystyczną Rozwiąż poniższy quiz. Odpowiedz na wszystkie 16 pytań. Przy każdym pytaniu możesz wybrać tylko jedną odpowiedź (tak lub nie). Zobacz film Pytanie 1. Lubię występować publicznie. a) tak (1 punkt) b) nie (0 punktów) Pytanie 2. Odkąd sięgam pamięcią, zawsze czułem(-am) się wyjątkowy(-a) i jedyny(-a) w swoim rodzaju. a) tak (1 punkt) b) nie (0 punktów) Pytanie 3. Częściej to ja odtrącam innych niż oni mnie. a) tak (1 punkt) b) nie (0 punktów) Pytanie 4. Często trudno mi zrozumieć innych – ich zachowania, poglądy, reakcje. a) tak (1 punkt) b) nie (0 punktów) Pytanie 5. Większość moich znajomych i osób z mojego otoczenia zazdrości mi moich sukcesów/cieszy się z moich porażek. a) tak (1 punkt) b) nie (0 punktów) Pytanie 6. Lubię przyglądać się swojej sylwetce w odbiciach szyb sklepowych czy samochodowych. a) tak (1 punkt) b) nie (0 punktów) Pytanie 7. W głębi serca czuję się lepszy(-a) od innych. a) tak (1 punkt) b) nie (0 punktów) Pytanie 8. Kiedy ktoś długo opowiada mi o sobie, zdarza mi się wyłączyć w czasie rozmowy i odpłynąć myślami do spraw związanych z moją codziennością. a) tak (1 punkt) b) nie (0 punktów) Pytanie 9. Mam trudności w nawiązywaniu bliskich i głębokich relacji z drugim człowiekiem z obawy przed „zniewoleniem”. a) tak (1 punkt) b) nie (0 punktów) Pytanie 10. W rozmowie z bliską mi osobą na jej temat, trudno mi się oprzeć naturalnej tendencji do wycieczek myślowych: „A jak to było u mnie…”. a) tak (1 punkt) b) nie (0 punktów) Pytanie 11. Często przeżywam bardzo silne poczucie winy, które trudno mi udźwignąć. a) tak (1 punkt) b) nie (0 punktów) Pytanie 12. Mam silną potrzebę bycia docenianym. a) tak (1 punkt) b) nie (0 punktów) Pytanie 13. Ludzie często nie doceniają, jak wiele dla nich robię. a) tak (1 punkt) b) nie (0 punktów) Pytanie 14. Staram się dobierać sobie znajomych, gdyż mam świadomość, że nie wszyscy zasługują na moją przyjaźń. a) tak (1 punkt) b) nie (0 punktów) Pytanie 15. Nie znoszę krytyki – wywołuje we mnie silną irytację i niechęć do rozmówcy. a) tak (1 punkt) b) nie (0 punktów) Pytanie 16. Zdarzało mi się wycofać z relacji lub ochłodzić stosunki z bliską mi osobą (partnerem, partnerką, przyjacielem) z powodu uciążliwego poczucia, że zbyt zażyła znajomość mnie ogranicza. a) tak (1 punkt) b) nie (0 punktów) 2. Narcyzm - interpretacja wyników Podlicz punkty przy odpowiedziach, jakie zaznaczyłeś(-aś) i sprawdź, w jakim przedziale liczbowym mieści się twój wynik. 16-10 punktów – silny narcyzm Istnieje duże prawdopodobieństwo, że posiadasz silny rys narcystyczny. Osoby takie cechuje duża koncentracja na sobie (niekiedy również egoizm), trudności w relacjach z innymi, a przede wszystkim nieumiejętność postawienia się w sytuacji drugiego człowieka (umiejętność współodczuwania). Jeśli zauważyłeś takie cechy u siebie, może warto porozmawiać o tym z psychologiem? Osoby narcystyczne mają trudności w związkach. Praca psychoterapeutyczna pomaga rozwijać osobowość w dobrym kierunku. Niekiedy warto spróbować. Zobacz także: 9-5 punktów – umiarkowany narcyzm Prawdopodobnie nie odkryjesz w sobie drzemiącego narcyza, chociaż niektóre twoje cechy wskazują na przesadną koncentrację na własnej osobie. Może to wynikać z niepewności siebie i różnych kompleksów, których istnienie odsuwasz w niepamięć. Spróbuj przyjrzeć się swojej osobie z dystansu i patrzeć na siebie mniej krytycznie. Nie ma w tobie narcyza, ale przesadny egocentryzm może pogarszać twoje relacje z innymi i nie sprzyjać rozwojowi twojej osobowości. 4-0 punktów – brak narcyzmu Cechy narcystyczne ci nie grożą. Nie jesteś osobą o rysie narcystycznym – masz silną empatię i adekwatne poczucie własnej wartości. Twoje kontakty z innymi ludźmi są na zadowalającym poziomie – nie kierujesz się wyłącznie dobrem własnym, potrafisz przyjąć punkt widzenia drugiej osoby. Zamiast przesadnie koncentrować się na sobie, wolisz skupić uwagę na sprawach niedotyczących bezpośrednio ciebie. Pojęcie narcyzmu jest ci obce. Skorzystaj z usług medycznych bez kolejek. Umów wizytę u specjalisty z e-receptą i e-zwolnieniem lub badanie na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy Artykuł zweryfikowany przez eksperta: Mgr Kamila Drozd Psycholog społeczny, autorka wielu publikacji dotyczących rozwoju osobistego oraz warsztatów z doradztwa zawodowego i komunikacji międzypłciowej.
Jaka jest poprawna forma słowa „narcyz” w bierniku i dopełniaczu liczby mnogiej? Dziekuje za odpowiedz , przyznam sie ze mam problem czy ” narcyzy” czy „narcyze”? Odmiana rzeczownika narcyz przedstawia się następująco: liczba pojedyncza M. narcyz D. narcyza C. narcyzowi B. narcyz lub narcyza N. narcyzem Ms. narcyzie. liczba
Czy warto wchodzić w relacje z narcyzami i czy warto samemu być narcyzem? Sprawdź, dlaczego również do tej kwestii warto podejść z dystansem. Egoizm i narcyzm to pojęcia, które w pierwszej chwili przywodzą raczej pejoratywne skojarzenia. Jesteśmy uczeni bowiem, że żyjąc w społeczeństwie, należy się dzielić, a jeżeli damy coś od siebie, możemy liczyć też na wsparcie ze strony innych. Tymczasem okazuje się, że jedno nie wyklucza drugiego, a zdrowy poziom narcyzmu jest wręcz wpisany w naturęPrzede wszystkim każdy z nas rodzi się narcyzem. Zgodnie ze słowami Susan Krauss, profesor psychologii na Uniwersytecie w Massachussetts, małe dzieci przystosowane są do tego, by uwzględniać tylko swój punkt widzenia, a umiejętność brania pod uwagę perspektywy innych osób jest kompetencją nabieraną wraz z wiekiem i doświadczeniem. Trzymiesięczne dzieci wykazują zachowania narcystyczne, płacząc głośno, by ich potrzeby zostały zaspokojone. Kres narcyzmu pierwotnego następuje, gdy dziecko uświadamia sobie własną odrębność, ale przy tym i zależność od narcystyczne są skoncentrowane tylko na sobie, a kontakty z innymi (ze względu na libido skierowane do wewnątrz zamiast na zewnętrzne obiekty) wydają im się mało realne, przez co tracą na znaczeniu. Podczas gdy w psychiatrii narcyzm klasyfikowany jest już jako zaburzenie osobowości, psychoanaliza obejmuje pod tym pojęciem szerszy zakres ludzkich zachowań. Pozytywna strona narcyzmuParadoksalnie okazuje się, że ludzie, który wykazują zdrowy poziom narcyzmu są bardziej skłonni do współpracy i podejmowania się zadań zespołowych. Pod określeniem „zdrowy poziom narcyzmu” kryje się wówczas nieprzykładanie nadmiernej, blokującej uwagi do tego, co myślą inni na ich temat. Chodzi więc raczej o zdrową (również nie nad wyraz wygórowaną) pewność siebie i wiarę w słuszność swoich racji, która wcale nie muszą szkodzić innym. W każdym razie osoby takie prezentują w grupie niższy poziom lęku niż pozostali. Są oni raczej zadowoleni, niezależnie od tego co mogą pomyśleć inni, a tym samym przyczyniają się do utrzymania ogólnej dobrej atmosfery. Z kolei w czasie rozmów kwalifikacyjnych liczy się umiejętność opowiadania o swoich doświadczeniach i osiągnięciach, co pozwala na skuteczne zaprezentowanie własnej osoby. Osoby, które umieją rozpoznać swoje potrzeby, własne dobre i mocne strony, są przygotowane, by je werbalizować i opisywać przyszłemu pracodawcy. Dzięki temu mogą wydać się bardziej z umiaremZ drugiej strony, jak twierdzi psycholog i psychoterapeuta Tomasz Furgalski, narcyzm w istocie polega na budowaniu słabych, powierzchownych, łatwo rozwiązywalnych relacji z innymi osobami. Można powiedzieć wobec tego, że czyni życie niezwiązanym. Brak przywiązania rodzi swobodę i w ten sposób sugeruje wartość. Tymczasem silne, głębokie, autentyczne związanie się przynosi dar bliskości. Zatem nie warto być narcyzem, który traci możliwość przeżycia przygody więzi – istocie wszędzie możemy dopatrywać się tych dobrych i złych stron. Narcyzm (narcystyczne zaburzenie osobowości) w ujęciu psychiatrii jest zaburzeniem, odchyleniem od normy o negatywnym oddziaływaniu. Człowiek jest istotą społeczną i wykazuje potrzebę akceptacji. Negatywny narcyzm jest niejako wynikiem braku takiej akceptacji u rodziców. Natomiast umiejętność samodzielnego rozpoznawania swoich potrzeb, ale też dostrzeganie potrzeb innych, stanowi furtkę do otwartej, efektywnej komunikacji nastawionej na satysfakcję obu warto być narcyzem? To zależy, co rozumiemy pod tym pojęciem. Przede wszystkim warto integrować to, czego doświadczamy w życiu wewnętrznym z tym, co nas spotyka w wyniku wchodzenia w różne codzienne Magda PiestrzyńskaWsparcie redakcyjne od:Polecane ofertyMateriały promocyjne partnera
NEWSWEEK: Kiedy spotykamy kogoś nowego, nie wiemy od razu, że ta osoba jest narcyzem. Co nam sygnalizuje, że tak właśnie jest? Wendy T. Behary: Jednym z sygnałów tego, że mamy do czynienia
Scenariusz jest zazwyczaj bardzo podobny: „Nigdy nie miałam problemów z poczuciem własnej wartości. Mam dobrą pracę i świetnych przyjaciół. Od jakiegoś czasu jestem wrakiem. Nie mogę skoncentrować się na obowiązkach. Wariuję. Wiem, że jestem w destrukcyjnej relacji z osobą, która stosuje wobec mnie przemoc psychiczną”. “Na początku było jak w filmie, teraz czuję się jak śmieć. Nie rozumiem, co się stało, gdzie popełniłem błąd. Tak bardzo ją kocham! Próbowałem odejść, ale wracam za każdym razem, gdy zaczyna się starać. Dosłownie nie mogę się temu oprzeć”. Jeśli powyższe historie brzmią znajomo, jeśli jesteś uwikłany w toksyczną relację, jeśli zdarzyło ci się błagać o okruchy uczucia kogoś, kto wyrządza ci krzywdę – ten tekst jest dla ciebie. Taniec z narcyzem Nie ma co ukrywać – wszyscy się przywiązujemy. Dzięki temu budujemy bezpieczną bazę, w której możemy się schronić w obliczu zagrożenia. A co jeśli źródłem zagrożenia jest osoba, do której jesteśmy przywiązani? Wtedy nasza skłonność do budowania więzi obraca się przeciwko nam. Gdyby nie przywiązanie uciekalibyśmy od agresora gdzie pieprz rośnie. Tylko skąd to przywiązanie? Początki relacji z narcyzem są magiczne: deszcz miłości, niekończący się zachwyt, jakby fantazja stała się rzeczywistością. Narcyzowi trudno odmówić uroku i trudno temu urokowi się oprzeć. Narcyz wie, co powiedzieć, by osoby w jego towarzystwie czuły się komfortowo. Niestety, z czasem pozytywne zdarzenia zaczynają ustępować miejsca negatywnym. Łapiesz się na tym, że desperacko kochasz osobę, która uważa że wszystkie niepowodzenia w waszym związku to twoja wina. To moment by uciekać. Jeśli tego nie zrobisz, utkniesz w niszczącym układzie. A jednak tańczysz dalej narcystyczny taniec w nadziei, że któregoś dnia nadejdzie nagroda. Uzależniasz się od aprobaty partnera jak od narkotyku. Cóż, wobec takiej kombinacji kar i nagród okazujemy się bezbronni. Jak szczury… Jak szczury By wyjaśnić ten mechanizm naukowcy przeprowadzili eksperyment na szczurach (w tego typu sytuacjach zwierzęta reagują podobnie do ludzi). Badacze sprawdzili, jak długo zwierzęta będą naciskać guzik w nadziei na otrzymania nagrody – pokarmu. Stopniowo wydłużali czas pomiędzy kolejnymi porcjami lub zmieniali zasady ich podawania. Co zaobserwowali? Na początku nagroda podawana była po każdym naciśnięciu przycisku. Gdy badacze przestali podawać nagrodę, zwierzęta podejmowały kilka prób, po czym traciły zainteresowanie i kierowały się w inną stronę. Gdy nagroda była podawana po każdych 10 próbach, po czym następowała dłuższa przerwa, zwierzęta podejmowały co najmniej jedną próbę i odchodziły niezainteresowane. Gdy nagroda pojawiała się regularnie co 10 minut, szczury orientowały się, że nagroda i tak nadejdzie w ustalonym czasie, jeśli jej nie było, zwierzęta potrzebowały kilku nieudanych prób, by przestały naciskać guzik. Podczas ostatniego eksperymentu naukowcy zrezygnowali z ustalonego z góry wzoru podawania pokarmu. Zmieniali czasy między kolejnymi nagrodami. Wynik? Szczury wciąż naciskały guzik, mimo że nie były nagradzane. Podejmowały wysiłek w nadziei, że w pewnym momencie otrzymają upragniony posiłek. Prawo nagrody Podobnie funkcjonuje osoba uwikłana w relację z narcyzem. Na początku, gdy narcystyczny partner skupia się na “zdobywaniu”, taka taka otrzymuje wiele emocjonalnych „nagród” – uwagi, uwielbienia, słodkich gestów. To ten czas, gdy „jesteś wyjątkowy”, dostajesz przemyślane prezenty. Narcyz prosi tylko o możliwość udowodnienia swojej miłości. (To ludzki odpowiednik nauczania szczura laboratoryjnego, jak szukać pokarmu). Narcystyczny model uwodzenia, który najtrafniej można nazwać “bombardowaniem miłością”, jest niestety bardzo skuteczny. Ponieważ prawie wszyscy dobrze reagujemy na pochwały kogoś, kogo uważamy za osobę atrakcyjną (ten warunek musi być spełniony), stajemy się podatni na manipulację. Gdy narcyz zaczyna czuć się bezpiecznie, przestaje adorować. Nagrody pojawiają się tylko wtedy, gdy partner jest zadowalany („naciskasz guzik”). Z czasem pojawia się krytyka i coraz większe wymagania. Wciąż dostajesz emocjonalne “smakołyki”, ale wzorzec ich podawania jest coraz bardziej nieprzewidywalny. Jeśli przyjmiesz wersję narcyza i oddasz mu coraz większą kontrolę nad sytuacją – BINGO! To twój mały syndrom sztokholmski (tj. rozwijanie pozytywnych uczuć wobec oprawcy). Stajesz się bezbronnym więźniem relacji. Masz nadzieję, że jeśli zrobisz dokładnie to, co mówisz narcyz, otrzymasz w zamian nagrodę – miłość. Słyszysz:”Gdybyś tylko zrobił więcej X lub przestał robić Y, wszystko wróciłoby do doskonałości”. Nie myślisz już racjonalnie. Zamiast znienawidzić narcyza za to, że wykorzystuje twoją miłość, coraz bardziej boisz się, że go utracisz. Wracasz po więcej, a raczej po… mniej. Nie dostrzegasz prostej prawdy: ta osoba nigdy cię nie kochała, nie może kochać, z powodu narcystycznych zaburzeń osobowości nie jest w stanie zadbać o to, jak się czujesz. Jeśli uda ci odejść, narcystyczny partner najprawdopodobniej zmieni taktykę. Być może zacznie od drobnych serdeczności, np. zacznie “lubić” twoje posty w mediach społecznościowych albo zadzwoni z kurtuazyjnym pytaniem “Jak praca?”. Jeśli to nie działa, podniesie stawkę. Wróci do strategii “bombardowanie miłością”. Złoży obietnice, których nie może spełnić. „Kocham cię”, „Życie bez ciebie jest nic nie warte”, „Zrobiłem największy błąd w moim życiu, kiedy traktowałem cię w ten sposób”, „Teraz widzę, że to wszystko moja wina”, „Zmieniłem się”. W tym momencie wiele osób ulega. Bezbronni Pewnie zaczynasz zastanawiać się, czy nie będziesz żałować, jeśli nie spróbujesz. Dochodzi do tego myślenie życzeniowe – wierzysz, że narcyz zmienił się w dojrzałego partnera. Tak naprawdę podoba ci się, że znów jest adorowany. Wszystko, co mówi narcyz, choć tak mało prawdopodobne, jest jak okład na twoje rany. Wiesz, że zostałeś zraniony, upokorzony, odrzucony, ale przecież tyle już zainwestowałeś w ten związek, że nie chcesz spisywać wszystkiego na straty. Poza tym, czujesz się teraz tak dobrze. Znów dostajesz to, czego od niego chciałeś. Niestety, w chwili gdy narcystyczny kochanek czuje, że ma cię w garści, zmniejsza nagrody i cały cykl zaczyna się od nowa. I będzie trwać dopóki nie odejdziesz lub zostaniesz odrzucony. Brzmi obłędnie? Okazuje się, że nawet zdrowi, odporni psychicznie ludzie mogą paść ofiarą narcystycznej manipulacji. Może chociaż znajomość tego mechanizmu uchroni nas przed kolejnym błędem?
. e2wr7ynhta.pages.dev/606e2wr7ynhta.pages.dev/69e2wr7ynhta.pages.dev/707e2wr7ynhta.pages.dev/415e2wr7ynhta.pages.dev/274e2wr7ynhta.pages.dev/900e2wr7ynhta.pages.dev/591e2wr7ynhta.pages.dev/404e2wr7ynhta.pages.dev/970e2wr7ynhta.pages.dev/884e2wr7ynhta.pages.dev/932e2wr7ynhta.pages.dev/64e2wr7ynhta.pages.dev/104e2wr7ynhta.pages.dev/495e2wr7ynhta.pages.dev/519
czy narcyz wie że jest narcyzem
