Jeśli Adam i Ewa mieli tylko synów, jeden z nich zginął, a Biblia nic nie mówi o córkach, to skąd na świecie pojawili się następni ludzie? Przede wszystkim nie traktuj autora biblijnego jak głupca, który nie wie skąd się biorą dzieci. Jest czymś oczywistym, że do tego trzeba i mężczyzny i kobiety. Wiadomo też, że kazirodztwo jest – także dla autora Biblii - czymś bardzo złym. Jeśli to sobie uświadomisz dojdziesz do przekonania, że jedynym sposobem rozwikłania postawionego problemu jest próba innego niż dosłowny odczytania tekstu o Kainie i Ablu. Czy tak można? Oczywiście. Przecież oprócz gatunków literackich które interpretujemy dosłownie (kronika, sprawozdanie, relacja) jest cała masa takich, do których nie wolno nam w ten sposób podchodzić. Weźmy pod uwagę poezję. Ktoś napisał: Jeno wyjmij mi z tych oczu szkło bolesne - obraz dni, które czaszki białe toczy przez płonące łąki krwi. Czy ktoś przy zdrowych zmysłach spróbuje interpretować to zdanie dosłownie? Czy poecie naprawdę utkwiło szkło w oku i parzył, jak ktoś toczy po polach (czemu polach krwi?) ludzkie czaszki? Podobnie jest nie tylko z poezją. Mamy np. takie gatunki literackie jak baśń, mit, których warstwę historyczną odrzucamy jako nieprawdziwą, ale szukamy ukrytego w nich morału. Na przykład baśni o Kopciuszku chodzi o pokazanie, że krzywda i pracowitość są przez los wynagradzane, a lenistwo ukarane. Albo w opowiadaniu o Popielu, którego zjadły myszy możemy doszukiwać się jakiejś prawdziwej informacji o tym, że w czasach owego prehistorycznego polskiego króla była jakaś plaga myszy, które zżerając ludziom ich zbiory doprowadziły do społecznego niezadowolenia i upadku tego monarchy. Tak też powinniśmy postąpić z historią o potomkach Adama i Ewy. To opowiadanie mądrościowe. Nie wolno nam zatrzymywać się na jego warstwie dosłownej, a trzeba szukać jego głębszego przesłania. Ważną przesłanką ku takiemu podejściu do sprawy są wspomniane wcześniej prawdy oczywiste: do zrodzenia potomstwa są potrzebni i kobieta i mężczyzna, a kazirodztwo jest grzechem. Sam jednak tekst daje nam w tym względzie kolejny argument. W wierszu Rdz 4, 14 -15 jest taki dialog między Kainem a Bogiem: "Skoro mnie teraz wypędzasz z tej roli, i mam się ukrywać przed tobą, i być tułaczem i zbiegiem na ziemi, każdy, kto mnie spotka, będzie mógł mnie zabić!". Ale Pan mu powiedział: O, nie! Ktokolwiek by zabił Kaina, siedmiokrotną pomstę poniesie! Dał też Pan znamię Kainowi, aby go nie zabił, ktokolwiek go spotka. Niby kim miałby być ów "każdy", który może teraz Kaina zabić? Wyraźnie widać, że autor zakłada istnienie także innych ludzi. Nie możemy więc jego przekazu traktować jako kroniki ludzkości, ale jak refleksję nad początkami świata, człowieka i panującego w nim grzechu... O co więc chodzi w tej historii? O pokazanie jak grzech pierwszych rodziców, przedstawiony w 3 rozdziale Księgi Rodzaju symbolicznie jako zerwanie zakazanego owocu, nabiera bardzo realnych kształtów. Staje się bratobójstwem. Widać, że czyn Adama i Ewy rzeczywiście miał negatywne skutki nie tylko dla nich samych, ale także dla ich potomków. Natura ludzka rzeczywiście uległa zepsuciu. Stąd też między innymi katolicka nauka o grzechu pierworodnym. Przy okazji z przytoczonego dialogu dowiadujemy się także, że nawet morderca nie jest pozbawiony ludzkich praw i nie wolno nikomu bezkarnie go zabijać. W tym duchu więc, a nie dosłownie, powinniśmy podchodzić do opowiadania o potomkach Adama i Ewy. Tę metodę powinniśmy zresztą stosować do wszystkich 11 pierwszych rozdziałów Księgi Rodzaju. Skoro jest w nich mowa o prehistorii, to nie możemy ich treści traktować dosłownie, a trzeba nam zwrócić uwagę na ich religijne przesłanie... «« | « | 1 | » | »»

Adam i Ewa - Historia Prawdziwa Gdy Bóg stworzył już całą ziemię, wszystkie rośliny jak też zwierzęta latające, pływające i chodzące, pomyślał i postanowił stworzyć inteligentną istotę, która miała rządzić całym stworzeniem. Bóg dzięki swej mądrości doszedł do wniosku, że pierwszy człowiek nie może wziąć się z nikąd, bo byłoby to nielogiczne. Dlatego wysunął palec boży w stronę ziemi, by ulepić nim Adama z prochu. Istotę płci męskiej. Bóg zadowolony ze swojej mocy rzekł: - Adamie! Jam jest twój Bóg ojciec, który Cię stworzył tak jak stworzył cały świat. Adam niestety nie znając żadnego języka ani kulturalnych zachowań, kierował się swoim instynktem. Bóg zawiedziony brakiem zainteresowania ze strony Adama rzekł: - Bowiem zawiodłem się. Adam zirytowany odgłosami dochodzącymi z nieba wykrzyczał: - AaaaAAAaaa UuuuUUUUuuu AAAAaaaAaAA Po czym zaczął biec za wielkim stworzeniem wielkości 30 metrów, długim ogonie, zębach wielkości konia i ugryzł je w stopę. Rozwścieczone stworzenie przegryzło Adama na pół. Bóg widząc to i twierdząc, że nie jest to dobre rzekł: - Jezu! Bowiem tego nie przewidziałem! Po czym rzekł: - Niechaj wezmę wielki meteoryt w bożą dłoń i niechaj rzucę w tę przeklętą ziemię. Jak Bóg powiedział tak uczynił. Wszelkie życie na ziemi zniknęło w mgnieniu oka(Bożego Oka). Bóg jednak postanowił się nie poddawać i od nowa stworzył cały świat i zwierzęta, pomijając wielkie gady. Ponownie wziął proch z ziemi, tej ziemi i ulepił człowieka, którego ponownie nazwał Adam, tylko tym razem tchnął w niego dar mowy jaki sam Bóg posiada i rzekł do niego: - Bowiem cześć Adamie, jak się czujesz? - Dobrze, kim jesteś? - Jam jest Bóg. - Aha. A jam Adam, miło mi. - Mi również. - Co ja tu robię? Gdzie ja jestem i czym ja jestem? Bóg zmartwiony wieloma pytaniami Adama które oznaczały brak ufności w stosunku do Boga rzekł: - Bowiem Ci co we mnie uwierzą, będą zbawieni. - Dzięki Ci panie. Już wszystko rozumiem. Adam zrozumiał co Bóg do niego powiedział i więcej już się nigdy o nic nie pytał ani nad niczym nie zastanawiał. Bóg odczuwając, że czegoś zapomniał rzekł: - Niechaj sobie przypomnę czego zapomniałem. I Bóg sobie przypomniał, po czym powiedział do Adama. - Bierz i jedz stąd wszystko, bowiem to jest stworzenie moje, na które za dużo nie zostało wydane. Oczywiście oprócz jednego drzewa, z którego nie możesz zerwać owoców. Jeśli złamiesz boży zakaz zostaniesz wygnany z raju. Rozumiesz Adam? - Nie. - Czego nie zrozumiałeś? Bóg Ci wytłumaczy. - Dlaczego akurat z tamtego drzewa nie mogę ruszać? - Bo tak. Minęło parę dni…Bóg widział, że Adamowi jakoś humor nie dopisuje od samego rana i domyślił się, że potrzebna jest mu kobieta. Sam Bóg wie co to znaczy być samotnym. Niestety, żadna kobieta nie jest godna być z Bogiem i jakoś trzeba było żyć. Wtedy Bóg rzekł: - Niechaj wyrwę Adamowi żebro i stworzę kobietę, bowiem tworzenie z prochu już mnie znudziło. Po tych słowach powstała kobieta, którą Bóg nazwał Ewą. Adam zobaczywszy Ewę, uśmiechnął się i powiedział: - Dzięki Bogu, już nie będę sam. Adam i Ewa zapoznali się i od tej chwili byli nierozłączni, chodzili na wspólne spacery po raju, rozmawiali, oglądali zachody słońca, aż któregoś dnia…kiedy Ewa poszła po owoce na obiad, usłyszała dziwny odgłos dochodzący z jabłoni, który brzmiał tak: - SsssssssssSssssss Witaj piękna nieznajoma, może jabłuszko? Ewa widząc gadającego węża, wystraszyła się i zaczęła krzyczeć, obrzucając go jednocześnie wcześniej zerwanymi owocami. Zdezorientowany wąż rzekł: - Ty Sssssssssuko. Po czym uciekł czym prędzej. Kobieta będąc jeszcze w lekkim szoku, kontynuowała zrywanie owoców, w tym również jabłek z drzewa na którym wcześniej pełzał wąż. Tymczasem Bóg postanowił sprawdzić co słychać u jego dzieci ale najpierw spostrzegł, że na zakazanym drzewie brakuje jabłek, co go bardzo zdenerwowało i rzekł: - Bowiem się wkurzyłem. Następnie zobaczył jak Ewa daje Adamowi zakazane jabłko z zakazanej jabłoni. Nie myśląc wiele Adam zjadł owoc i wyrzucił ogryzek. Bóg nie wierząc w to co widzi rzekł: - Nie wierze w to co widzę! Przecież mówiłem, że nie wolno zrywać owoców z jabłoni, czyż nie? Ewa słysząc to mówi: - Adamie, o czym Bóg prawi? - Zapomniałem Ci powiedzieć Ewo, nie możemy zrywać owoców z tej konkretnej jabłoni, tak Bóg przykazał. - DOKŁADNIE! Tak rzekłem, a teraz dotrzymam słowa, które wam dałem i wygnam was z raju. - Boże, nie rób tego! Przecież nie wiedziałam. - Milcz! Bowiem słowo Boże nie może być odwołane. Po czym Adam i Ewa w smutku wyszli z raju na ziemie nieznane. W tym czasie Boga coś męczyło, czuł, że o czymś zapomniał przez to aż musiał rzec: - O czym ja znowu zapomniałem!? Moc Bożego słowa wróciła mu pamięć, po czym Bóg rzekł: - Adamie i Ewo, Wstydźcie się! Moc wypowiedzianych słów sprawiła, że Adam i Ewa spojrzeli na swoje strefy intymne rumieniąc się jednocześnie i zawstydzając. Przyrodzenie Adama zaczęło rosnąć, widok nagiej Ewy, pierwszy raz zaczął wywoływać u niego podniecenie i pożądanie, pragnął uprawiać z nią seks, kobieta nie pozostawiała go samego w tych odczuciach czując, że jej łono robi się wilgotne. W tym czasie z krzaków słychać było głos: -SssssSssss Bierz ją póki gorąca! Adam posłuchał się tajemniczego nieznajomego i rzucił się na Ewę rozpoczynając z nią namiętny seks. Bóg obserwując całe zdarzenie zarumienił się i wzruszył widząc swoje dzieci już takie dorosłe. Niestety zirytował go fakt, że nie udało mu się ich ukarać za nieposłuszeństwo dlatego wymyślił nową karę i rzekł: -Niechaj za 9 miesięcy Ewa urodzi dwóch Homoseksualnych mężczyzn! Adam i Ewa nieświadomi rzuconej klątwy rozkoszowali się swoim towarzystwem i miło spędzali czas. „Kain i Abel – Historia prawdziwa”

Whether that frustration ultimately leads to a resolution in a nearly 15-year-old missing-person case that caught the attention of the nation remains to be seen.

Scenariusz Jasełek„Adamie i Ewo, zostawcie to drzewo!”autor: Katarzyna Lis katechetka w Szkole Podstawowej im Ks. Stefana Kard. Wyszyńskiego Prymasa Tysiąclecia w RąbieniuRzecz dzieje się w Raju – dekoracja przypominająca ogród. W głębi sceny (daleko) stajenka, a w niej Maryja i Jezusek;Kiedy Narrator uroczyście odczytuje fragment Księgi Rodzaju, na scenę wchodzą dzieci przebrane za różne zwierzątka i ilustrują dzieło stworzenia świata przyklejając liście,owoce, kwiaty, motyle, ptaszki w wyznaczonych miejscach na dekoracji, która na początku przedstawienia nie jest początku Bóg stworzył niebo i ziemię. Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad Bóg rzekł: "Niechaj się stanie światłość!" Chór Aniołów:I stała się światłość. Narrator:Bóg widząc, że światłość jest dobra, oddzielił ją od ciemności. I nazwał Bóg światłość dniem, a ciemność nazwał Aniołów:I tak upłynął wieczór i poranek - dzień potem Bóg rzekł: "Niechaj powstanie sklepienie w środku wód i niechaj ono oddzieli jedne wody od drugich!" Uczyniwszy to sklepienie, Bóg oddzielił wody pod sklepieniem od wód ponad sklepieniem; a gdy tak się stało, Bóg nazwał to sklepienie Aniołów:I tak upłynął wieczór i poranek - dzień potem Bóg rzekł: "Niechaj zbiorą się wody spod nieba w jedno miejsce i niech się ukaże powierzchnia sucha!" A gdy tak się stało, Bóg nazwał tę suchą powierzchnię ziemią, a zbiorowisko wód nazwał morzem. Bóg widząc, że były dobre, rzekł: "Niechaj ziemia wyda rośliny zielone: trawy dające nasiona, drzewa owocowe rodzące na ziemi według swego gatunku owoce, w których są nasiona". Chór Aniołów:I stało się tak. Narrator:Ziemia wydała rośliny zielone: trawę dającą nasienie według swego gatunku i drzewa rodzące owoce, w których było nasienie według ich gatunków. Chór Aniołów:A Bóg widział, że były tak upłynął wieczór i poranek - dzień potem Bóg rzekł: "Niechaj powstaną ciała niebieskie, świecące na sklepieniu nieba, aby oddzielały dzień od nocy, aby wyznaczały pory roku, dni i lata; aby były ciałami jaśniejącymi na sklepieniu nieba i aby świeciły nad ziemią". Chór Aniołów:I stało się uczynił dwa duże ciała jaśniejące: większe, aby rządziło dniem, i mniejsze, aby rządziło nocą, oraz gwiazdy. I umieścił je Bóg na sklepieniu nieba, aby świeciły nad ziemią; aby rządziły dniem i nocą i oddzielały światłość od ciemności. Chór Aniołów:A widział Bóg, że były tak upłynął wieczór i poranek - dzień Bóg rzekł: „Niechaj się zaroją wody od roju istot żywych, a ptactwo niechaj lata nad ziemią, pod sklepieniem nieba!" Tak stworzył Bóg wielkie potwory morskie i wszelkiego rodzaju pływające istoty żywe, którymi zaroiły się wody, oraz wszelkie ptactwo skrzydlate różnego rodzaju. Bóg widząc, że były dobre, pobłogosławił je tymi słowami: „Bądźcie płodne i mnóżcie się, abyście zapełniały wody morskie, a ptactwo niechaj się rozmnaża na ziemi".Chór Aniołów:I tak upłynął wieczór i poranek - dzień Bóg rzekł: „Niechaj ziemia wyda istoty żywe różnego rodzaju: bydło, zwierzęta pełzające i dzikie zwierzęta według ich rodzajów!" Chór Aniołów:I stało się uczynił różne rodzaje dzikich zwierząt, bydła i wszelkich zwierząt pełzających po ziemi. Chór Aniołów:I widział Bóg, że były dobre. Narrator:A wreszcie rzekł Bóg: „Uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego Nam. Niech panuje nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym, nad bydłem, nad ziemią i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi!"Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go Bóg widział, że wszystko, co uczynił, było bardzo Aniołów:I tak upłynął wieczór i poranek - dzień szósty. PIOSENKA „WEŹ DO RĘKI SWĄ GITARĘ” - Magda Aniołzwierzątka tańczą; niektóre udają, że grają na gitarach;podczas śpiewu wchodzi Adam i kładzie się pod drzewem; dołączają do niego Archaniołowie;Archanioł 1: Witaj człowieku, witaj Adamie!Mamy do ciebie jedno pytanieArchanioł 2:Powiedz nam szczerze: czego ci trzeba,by ziemia była podobna do nieba? Adam:Pod każdym względem cudowny jest świat!I drzewo, i trawa, i motyl i ciągle samotny się czuję,kogoś mi 1:Tego właśnie spodziewał się Pan!Powiedział: kobietę Adamowi dam!Archanioł 2: Od zaraz potrzebna jest zmiana,więc z Ewą ożeńmy Adama. Archanioł 1:Ułóż się do snu 2:Jutro, zanim słońce wstanie,spełni się marzenie 1:Już zawsze będziecie we „IDEALNE POŁĄCZENIE” - Magda Aniołpodczas śpiewu wchodzi Ewa i flirtuje z Adamem;Ewa: (śpiewa na melodię „Panie Janie”)Mój Adamie, mój Adamie, pora wstać, pora wstać!Wszystkie dzwony biją,wszystkie dzwony biją bim, bam, bom bim, bam, bom!Adam:Co za hałas? Co za krzyki?Atakuje mnie zwierz dziki!Nie wytrzymam tego dłużej,ratować się ucieczką muszę!Ewa:Mój kochany, mój Adamiemusisz zrobić mi śniadanie!I umyj się porządnie, proszę,bo brudasów wprost nie leżeć w drzewa cieniu,weź się do roboty możemy być biedni tacy, idź poszukaj jakiejś pracy!Adam:Cóż uczyniłem nieszczęsny? O Panie usłysz me wołanie!Ratuj mnie mój Boże!Chyba reklamacje w raju mieszkać już tej kobiety mam!(Adam ucieka ze sceny)Ewa:(kładzie się pod drzewem)Lenistwo to straszliwa bezczynnie pod drzewem nie że pogoniłam Adamanareszcie jestem się zza drzewa)Ewo, Ewo! Spójrz na mnie woła? Czego chce?Chyba trochę boję Ewo! Spójrz na drzewo. Czerwone jabłka to urody dla każdej mężowi chcesz się podobaćmusisz owoców jabłko zdrowe i soczyste,ale nie wolno – to jest z drzewa zrywać nie możemybo z całą pewnością Bóg, że nie umrzecie, lecz tak jak On znać będziecie dobro i raj stanie się dla was za chcieli mieć świat i jabłka zdyszany; próbuje powstrzymać Ewę)Co zrobiłaś, Ewo?Nie dla nas jest to drzewo!Jeszcze ani razu nie złamaliśmy Bożego zakazu!Diabeł:Wie Bóg, że nie umrzecie, lecz tak jak On znać będziecie dobro i raj stanie się dla was za chcieli mieć świat „DRZEWO” -Magda Anioł(Adam i Ewa kłócą się – pantomima; Diabeł układa się pod drzewem i przygląda się scenie;Archaniołowie 1 i 2 wkraczają z mieczami)Archanioł 1:Złamaliście zakaz Pana!Ludzkość zostanie ukarana!I całe wieki czekać będzie trzebana pomoc z sceny)Wtedy Pan Bóg rzekł do węża: „Ponieważ to uczyniłeś, bądź przeklęty wśród wszystkich zwierząt domowych i polnych; na brzuchu będziesz się czołgał i proch będziesz jadł po wszystkie dni twego nieprzyjaźń między ciebie i niewiastę,pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej:ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę".Archaniołowie 1 i 2:Dla ciebie wężu – szatanieniebo na zawsze zamknięte zostanie!(przeganiają mieczami Diabła)Archanioł 2:(z głębi sceny wyłaniają się postaci Maryi i małego Jezuska)Ludzkość jest Panu Bogu miła,dlatego na ziemię ratunek na ziemię przychodziChrystus się np. „Dzisiaj w Betlejem”(na finał w centrum sceny stoi Maryja i Jezus, obok nich Archaniołowie z mieczamioraz inni aktorzy) .

e2wr7ynhta.pages.dev/372

e2wr7ynhta.pages.dev/48

e2wr7ynhta.pages.dev/508

e2wr7ynhta.pages.dev/680

e2wr7ynhta.pages.dev/220

e2wr7ynhta.pages.dev/298

e2wr7ynhta.pages.dev/772

e2wr7ynhta.pages.dev/256

e2wr7ynhta.pages.dev/222

e2wr7ynhta.pages.dev/394

e2wr7ynhta.pages.dev/242

e2wr7ynhta.pages.dev/987

e2wr7ynhta.pages.dev/118

e2wr7ynhta.pages.dev/239

e2wr7ynhta.pages.dev/626

adamie i ewo zostawcie to drzewo